'Accept what is, let go of what was and have faith in what will be..'
Deze quote is mijn nieuwe levensmotto. Althans, dat moet het worden. Het accepteren van wat er allemaal gebeurd, het loslaten van hoe het was en vertrouwen hebben in wat gaat komen.
Afgelopen dinsdag had ik een afspraak in de Sint Maartens Kliniek. Dé afspraak zou je wel kunnen zeggen. De 2 weken daarvoor had ik namelijk 'intake' voor het revalidatie traject. Verschillende dagen, verschillende afspraken bij allemaal verschillende disciplines. Neuro psycholoog, ergotherapeut, maatschappelijk werker, psychomotorisch therapeut en een neuropsychologisch onderzoek. Al deze behandelaren hebben vorige week een overleg gehad met elkaar en afgelopen dinsdag kreeg ik de 'uitslag'.
Het goede nieuws is dat ik, eind september al, mag beginnen aan het revalidatie traject. 'Brein in beweging'. Dit is een revalidatie van 12 weken, 2 dagen in de week in groepsverband. Met nog 3 andere, die met (ongeveer) dezelfde hulpvraag zitten als ik. De behandelaren denken dat er nog veel winst te behalen valt en ondanks dat er nu al meerdere malen verteld is dat het echt een enorm zware tijd gaat worden, kijk ik er echt naar uit om te gaan beginnen.
Maar je raadt het al, wanneer er goed nieuws is, kun je je ook vast voorbereiden op het slechte nieuws.. En laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen:
Ik ga niet meer worden zoals ik was voor het ongeluk.
Er is blijvende schade gezien tijdens de onderzoeken. Naast de schade die er te zien is op scans is er nu ook vastgesteld dat er verlies zit in mijn cognitieve functies: in het verwerken van informatie, het presteren onder tijdsdruk en in mijn geheugen.
De woorden waar ik al maanden bang voor was en waar je in je achterhoofd wel eens over na denkt, maar er dan toch vanuit gaat dat het wel weer goed komt, zijn uitgesproken. Ik ga niet meer worden wie ik was.. En wat doet dat pijn. De afgelopen dagen ben ik hier enorm verdrietig over geweest en nu ik het op papier zet rollen de tranen weer over mijn wangen.
Ik weet niet wie ik wel ga worden of voor hoeveel procent ik wel weer de oude word. Dat zijn allemaal dingen die onzeker zijn en waar geen uitspraken over gedaan worden. Het accepteren van dit nieuws gaat lang duren en wordt een pittig proces. Tijdens het revalidatie traject komt er ook een groot stuk acceptatie aan bod en daardoor hoop ik dit alles een plekje te kunnen geven en tevreden te zijn met hoe ik wél ga zijn.
Het stomme is dat je dus heel positief nieuws krijgt, ik mag beginnen aan iets waardoor ik wellicht verder gaat komen dan dat ik nu ben en de specialisten zeggen dat er nog veel winst te behalen valt. Maar toch blijft het slechte nieuws een grote zwarte vlek en dat zal ik moeten accepteren..
Het accepteren van wat er allemaal gebeurd, het loslaten van hoe het was en vertrouwen hebben in wat gaat komen.
Reactie plaatsen
Reacties