Al een paar maanden zag ik foto’s en filmpjes van RØSTIG voorbij komen. Dit is een Glamping midden in de natuur met 3x per dag workshops en sessies zoals yoga en zelfontwikkeling. Maar ik durfde er nog niet misschien aan te denken dat ik dat zou kunnen of zou gaan doen...

Dit is echt een enorm lekker bijgerecht  om te eten bij Aziatische gerechten zoals curry's of natuurlijk Nasi Lies.

Dit gerecht is mijn eigen  lievelingsgerecht. Nu kun je mij sowieso al 's nachts wakker maken voor Aziatisch eten, maar deze vind ik toch wel erg lekker. Ik heb dit al heel vaak voor andere mogen maken. En zelfs tijdens een opdracht in het revalidatie traject van de Sint Maartens Kliniek, dit gerecht gemaakt samen met Remco en Esther, mijn mede revalidanten. Ook maak ik dit vaak voor familie en vrienden, om ze te helpen, verrassen of op te vrolijken.Vele hebben dit recept al, maar heel veel ook nog niet. Dus bij deze deel ik vol trots: Nasi Lies.

Inmiddels ben ik er wel achter dat je niet altijd maar stapjes vooruit kunt blijven maken. Het afgelopen 1,5 is het dan ook niet allemaal ‘vanzelf’ heel voorspoedig gegaan. Zo zijn er vele tegenslagen geweest waardoor je dan weer een stapje terug doet. Vervolgens werk je weer hard om weer wat stapjes vooruit te doen.Toch is er nu een moment aangebroken waarbij het voelt alsof ik echt enorm veel stappen terug gevallen ben en alles er somber uit ziet.. 

Precies anderhalf jaar geleden maakte Lisanne Peters (26) een flinke smak. Haar skeelerongeluk veranderde haar leven voorgoed. Hoe gaat het nu met Lisanne uit Alverna, die voor de val op de Waalbandijk in Nijmegen alles uit het leven haalde?"

Deze kip is zo MEGA mals en goed van smaak. Dit moét je proberen! 

Inmiddels is het ongeluk ruim een jaar geleden en gaat de revalidatie nog steeds traag, want ja... dat hoort bij hersenletsel. De stappen die je maakt zijn voor je gevoel klein maar eigenlijk zijn het op dit moment hele grote stappen. Daar zou je dus heel blij om, en trots op moeten zijn, maar dat is moeilijk. Heel moeilijk zelfs, zeker voor iemand die zo perfectionistisch is als ik en het allemaal veel te lang vind duren. Zo heb ik de eerste maanden niet zelfstandig een rondje kunnen lopen of alleen kunnen zijn, vanwege de angst om te vallen. Op 27 februari 2021 besloot ik dat het tijd was, om met Rick in het zicht, alleen een rondje te gaan lopen. Rick stond op bepaalde plekken zodat ik hem tijdens het lopen kon zien en ik dus voor mijn gevoel niet helemaal alleen was. Uiteindelijk liep ik die dag voor het eerst, 7 maanden na het ongeluk, bijna helemaal alleen een rondje. Een enorme mijlpaal! Zou je denken... Maar ik kwam er al vrij snel achter dat ik helemaal niet blij of trots was. Dit probeerde ik voor de buitenwereld wel te zijn maar diep van binnen was ik allesbehalve blij. Mijn hoofd draaide overuren en ik werd alleen maar onrustiger door mijn eigen gedachten: 

'Accept what is, let go of what was and have faith in what will be..'Deze quote is mijn nieuwe levensmotto. Althans, dat moet het worden. Het accepteren van wat er allemaal gebeurd, het loslaten van hoe het was en vertrouwen hebben in wat gaat komen. Afgelopen dinsdag had ik een afspraak in de Sint Maartens Kliniek. Dé afspraak zou je wel kunnen zeggen. De 2 weken daarvoor had ik namelijk 'intake' voor het revalidatie traject. Verschillende dagen, verschillende afspraken bij allemaal verschillende disciplines. Neuro psycholoog, ergotherapeut, maatschappelijk werker, psychomotorisch therapeut en een neuropsychologisch onderzoek. Al deze behandelaren hebben vorige week een overleg gehad met elkaar en afgelopen dinsdag kreeg ik de 'uitslag'. 

Aangezien mijn courgette plant ons blijft voorzien van courgettes, eten wij dit gerecht regelmatig. Zelf vind ik het echt heel lekker, en gezien de hoeveelheid courgettes hebben ook al vele andere het mogen proeven en krijg ik alleen maar enthousiaste reacties! Tijd om het met jullie te delen dus! Dit gerecht is goed voor 2 flinke courgettes. (dat zijn zo'n 3 á 4 courgettes uit de supermarkt)

Dit gerecht wordt ondertussen al door de hele familie gemaakt. Na de eerste keer dat ik dit gerecht maakte heeft Rick de naam verzonnen en eigenlijk moet ik het van hem elke week maken want het is zijn lievelingseten. Daarom deel ik het recept graag met jullie.

Er zijn zoveel producten die onmisbaar zijn in huis. Smaakmakers die je gerecht nét even die extra touch geven of groenten & fruit uit de diepvries waardoor je altijd even snel een smoothie of compleet gerecht op tafel kunt zetten. Ook zijn er inmiddels zoveel producten die dienen als perfecte gluten en/of lactose vrije vervangers/ alternatieven en sommige zijn soms stiekem nog beter dan het origineel. In dit artikel deel ik mijn favorieten producten die naar mijn idee onmisbaar zijn.Veel producten zijn van de Albert Heijn of daar te koop. Dit komt puur doordat ik het een fijne winkel vind en wij daar al onze boodschappen doen.

Wanneer je hersenletsel hebt is het leven niet meer zo makkelijk als voorheen. Alles moet je plannen en de hele dag doorgaan zoals je hiervoor altijd deed is geen optie meer. Super confronterend dat je niet meer kunt leven zoals je gedaan hebt. En bovenal heel erg moeilijk om te vinden wat voor jou werkt. Zelf heb ik er echt maanden over gedaan om de juiste balans te vinden. Al weet ik zeker dat ik die nog steeds niet helemaal heb gevonden want elke dag is anders. Ook is het voor iedereen met hersenletsel anders wat juist wel of niet fijn is. Toch wil ik graag wat handvaten met jullie delen. Tips voor een goede basis, die mij heel erg geholpen hebben. Ga rustig zitten en bedenk dat je dit niet allemaal in één keer hoeft te lezen want dat is moeilijk, ik weet het. Dit artikel heb ik ook in heel veel kleine stukjes per keer geschreven. Take your time, we komen er wel! 

Al een tijdje volgde ik SenseCity op Instagram. Ook zei ik al een tijdje tegen Rick dat ik daar echt een keer naar toe wil. Echter was de tijd nog niet daar want ik was nog steeds niet fit genoeg. Toen er op de Instagram van SenseCity een winactie kwam te staan, waagde ik toch een kansje. Je kent het wel, je reageert voor de zoveelste keer op een winactie, terwijl je eigenlijk al weet dat het zinloos is. Toen ik een berichtje kreeg, dat ik was getagd in een verhaal van SenseCity was ik als een kind zo blij. Na alle ellende een beetje positiviteit en uitkijken naar een uitje naar een plek waar ik al zo graag naar toe wilde! (tekst gaat verder onder de foto)

Trek de soeppan maar uit de kast want deze super makkelijke courgette soep is echt een aanrader!

Toen ik opzoek ging naar een zoutlamp, want die wilde ik zo graag op mijn 'chill plekje'. Kwam ik ook veel edelstenen tegen. Op dat moment begon ik me eigenlijk voor het eerst te verdiepen in deze bijzondere kristallen. Ik wist natuurlijk wel dat die stenen gewoon heel erg mooi zijn en ook zo goed staan in je interieur maar verder was ik me er niet zo bewust van. Elke edelsteen heeft een unieke werking. Ze kunnen je beschermen, inzicht geven, energie verhogen, intuïtie versterken, moed geven, blij maken, overvloed aantrekken en helpen bij lichamelijke en geestelijke aandoeningen. Ook helpen sommige stenen bij hoofdpijn, beter slapen en het verwerken van traumatische gebeurtenissen. Toen ik dat las was ik verkocht.Er is dus altijd een steen die bij je past. Soms alleen al door de speciale werking maar denk ook aan je sterrenbeeld. Elke steen staat symbool voor een bepaald sterrenbeeld dus er is altijd iets passends te vinden! Super interessant om je hier verder in te verdiepen want wie weet is er een steen die veel voor jou kan betekenen. Vanaf dat moment bent ik onafscheidelijk geworden. Vooral de amethist is voor mij persoonlijk erg belangrijk. Ik draag deze beschermer in de vorm van sieraden elke dag bij me en hij ligt op mijn nachtkastje voor betere slaap.

Dit gerecht is super snel en simpel en geschikt voor 2 á 3 personen 

Eten is eigenlijk altijd al een grote passie geweest. Zelf uitgebreid koken, recepten verzinnen, uit lunchen en eten, snacks tijdens borrels en ga zo maar door. Dit is eigenlijk allemaal begonnen toen ik nog op de basisschool zat. Toen ging ik elke dag tussen de middag naar opa & oma en daar kreeg ik dan ‘warm’ eten. Wat een feest was dat. Elke dag lekker eten want alles wat oma maakt (ja dat doet ze nog steeds!) is écht lekker. Ook werd mij daar geleerd dat je áltijd je bord leeg moet eten en alle soorten groentes die opa teelden op zijn landje werden voorgeschoteld. Hierdoor had ik op jonge leeftijd ook al flink wat voorkeuren. Qua piepers (tja, zo noemen wij aardappels) wilde ik alleen maar Eigenheimers want die vond ik het aller lekkerste en mijn lievelingsgerecht was kip kerrie rijst en boontjes. Overigens had ik toen al een hekel aan kip kluiven want daar kreeg je vieze vingers van. En dus kreeg ik altijd de kip in stukjes op m’n bord door oma van het bot gehaald. #verwend Al vroeg begon ik ook thuis te koken want ik wilde net als oma lekker eten klaar kunnen maken. Toen ik in oktober 2014 ziek werd tijdens een weekendje in Maastricht, had ik nooit gedacht dat daardoor mijn leven en voeding zou veranderen. Niets bleek minder waar.. Na een tal van ziekenhuis opnames, alle mogelijke maag en darm onderzoeken en uiteindelijk zelfs leven op medische drink voeding kwam het hoge woord eruit: ik heb coeliakie en lactose intolerantie. En wat bracht dat een hoop ellende met zich mee. Het was toen nog helemaal niet zo makkelijk als nu om even in de supermarkt wat te kopen. Dit was echt een mindere periode in mijn relatie met eten. Uiteindelijk vond ik de liefde en passie weer terug en begon met het zelf verzinnen van recepten of bestaande recepten zo aanpassen dat ze nóg beter én gluten en lactose vrij werden. Deze recepten heb ik toen ook een tijdje gedeeld op social media onder de naam ‘justeatfree’.Na een aantal jaar had ik mijn draai helemaal gevonden. En nog veel belangrijker: ik werd niet meer ziek. Ook had ik ondertussen allemaal fijne restaurants gevonden waar ik met een gerust gevoel, mega lekker kan eten. Toen ik in april 2020 Corona kreeg, was ik als een kind zo blij dat mijn reuk en smaak niet verloren gingen. Maar die vreugde bleef helaas niet lang.. Toen ik op de beruchte 28/07/2020 een rondje ging skeeleren. Na de val, rit met ambulance naar het ziekenhuis en 1,5 week op de afdeling neurologie kon ik weer een beetje eten. De laatste 2/3 dagen hoefde ik niet meer te spugen als ik wat at en begon weer kleine beetjes te eten. Ik vond dat er zo weinig smaak aan het eten zat, maar dacht dat komt omdat ik natrium en allergene vrije maaltijden krijg. Helaas was dit niet het geval. Door de klap is het gebied in mijn hersenen wat reuk en smaak aanstuurt kapot gegaan en ben ik mijn reuk en smaak verloren.. Dus naast de allergieën proef ik nu ook niks meer en is het leven elke dag een zoektocht naar de beste manier om weer te genieten van eten. 

Na dat ik begin oktober een 'update' op Social media plaatste over hoe het nu met mij gaat, kreeg ik een berichtje van Eva. Eva en ik zaten op de zelfde middelbare school en in die tijd ook samen onder tennis. Ze vertelde me dat ze erg schrok van mijn verhaal en dat ze het zo knap vond dat ik dat op Social media deelde.

Op dinsdag 28 juli 2020, na een hele dag werken op kantoor, gekookt en gegeten te hebben moest Rick gaan trainen en besloot ik dat ik een rondje ging skeeleren.