Niet aangeboren hersenletsel (NAH)...
Zelf heb ik het erg moeilijk gevonden dat NAH zoiets onbegrijpelijks is. De wereld draait maar door en jij staat stil. Je leven is compleet veranderd. Elke dag ben je kei hard aan het knokken om in muizenstapjes terug te komen naar de oude jij, mocht je dat ooit nog worden? Dat zijn zaken die niet zeker zijn.. En in die onzekerheid leef je vervolgens elke dag.
Er wordt gelukkig steeds meer aandacht besteed aan een gezond en fit brein maar wat als je door een bepaalde situatie of gebeurtenis ineens een kapot brein hebt? Wie of wat is er dan om je te helpen?
Ik hoop hier 'lotgenoten' maar ook heel veel andere mensen te kunnen inspireren en helpen. Want hersenletsel is iets heel moeilijks. Niet alleen voor jezelf maar ook voor je dierbaren en andere mensen om je heen.
Zoals mijn lotgenoot en inmiddels ook vriendin met hersenletsel altijd tegen me zegt:
'We are in this TOGETHER'
De afgelopen tijd merk ik, dat het me allemaal een beetje teveel wordt. Door onder andere De Class heb ik meer afspraken, ik moet van mezelf elke dag sporten & complete to do listen afwerken en daarnaast probeer ik dan ook nog m’n nieuwe sociale leven te onderhouden.
Deze week kreeg ik zo’n goed nieuws!! Ik ben echt helemaal door het dolle heen.
Het is weer een tijdje stil geweest… Dit omdat ik in een fase van het ziekte traject zat, wat heel erg veel spanning en stress gaf. Ik merkte aan mezelf dat ik het ook moeilijk vond om er over te praten of om het te delen en het toch wel wat schaamte oproept.Daarom stel ik dit bericht al enige tijd uit… Vooral omdat het een bericht is waarvan ik had gehoopt het nooit te hoeven schrijven. Maar ik weet dat er (helaas) meer mensen in deze situatie zitten. En via deze weg hoop ik dat zij ook weten dat ze niet alleen zijn.
Het is vandaag, 20 maart 2022: Nationale Breindag."De dag waarop het belang van meer kennis over het brein centraal staat
Inmiddels ben ik er wel achter dat je niet altijd maar stapjes vooruit kunt blijven maken. Het afgelopen 1,5 is het dan ook niet allemaal ‘vanzelf’ heel voorspoedig gegaan. Zo zijn er vele tegenslagen geweest waardoor je dan weer een stapje terug doet. Vervolgens werk je weer hard om weer wat stapjes vooruit te doen.Toch is er nu een moment aangebroken waarbij het voelt alsof ik echt enorm veel stappen terug gevallen ben en alles er somber uit ziet..
Precies anderhalf jaar geleden maakte Lisanne Peters (26) een flinke smak. Haar skeelerongeluk veranderde haar leven voorgoed. Hoe gaat het nu met Lisanne uit Alverna, die voor de val op de Waalbandijk in Nijmegen alles uit het leven haalde?"
Inmiddels is het ongeluk ruim een jaar geleden en gaat de revalidatie nog steeds traag, want ja... dat hoort bij hersenletsel. De stappen die je maakt zijn voor je gevoel klein maar eigenlijk zijn het op dit moment hele grote stappen. Daar zou je dus heel blij om, en trots op moeten zijn, maar dat is moeilijk. Heel moeilijk zelfs, zeker voor iemand die zo perfectionistisch is als ik en het allemaal veel te lang vind duren. Zo heb ik de eerste maanden niet zelfstandig een rondje kunnen lopen of alleen kunnen zijn, vanwege de angst om te vallen. Op 27 februari 2021 besloot ik dat het tijd was, om met Rick in het zicht, alleen een rondje te gaan lopen. Rick stond op bepaalde plekken zodat ik hem tijdens het lopen kon zien en ik dus voor mijn gevoel niet helemaal alleen was. Uiteindelijk liep ik die dag voor het eerst, 7 maanden na het ongeluk, bijna helemaal alleen een rondje. Een enorme mijlpaal! Zou je denken... Maar ik kwam er al vrij snel achter dat ik helemaal niet blij of trots was. Dit probeerde ik voor de buitenwereld wel te zijn maar diep van binnen was ik allesbehalve blij. Mijn hoofd draaide overuren en ik werd alleen maar onrustiger door mijn eigen gedachten:
'Accept what is, let go of what was and have faith in what will be..'Deze quote is mijn nieuwe levensmotto. Althans, dat moet het worden. Het accepteren van wat er allemaal gebeurd, het loslaten van hoe het was en vertrouwen hebben in wat gaat komen. Afgelopen dinsdag had ik een afspraak in de Sint Maartens Kliniek. Dé afspraak zou je wel kunnen zeggen. De 2 weken daarvoor had ik namelijk 'intake' voor het revalidatie traject. Verschillende dagen, verschillende afspraken bij allemaal verschillende disciplines. Neuro psycholoog, ergotherapeut, maatschappelijk werker, psychomotorisch therapeut en een neuropsychologisch onderzoek. Al deze behandelaren hebben vorige week een overleg gehad met elkaar en afgelopen dinsdag kreeg ik de 'uitslag'.
Wanneer je hersenletsel hebt is het leven niet meer zo makkelijk als voorheen. Alles moet je plannen en de hele dag doorgaan zoals je hiervoor altijd deed is geen optie meer. Super confronterend dat je niet meer kunt leven zoals je gedaan hebt. En bovenal heel erg moeilijk om te vinden wat voor jou werkt. Zelf heb ik er echt maanden over gedaan om de juiste balans te vinden. Al weet ik zeker dat ik die nog steeds niet helemaal heb gevonden want elke dag is anders. Ook is het voor iedereen met hersenletsel anders wat juist wel of niet fijn is. Toch wil ik graag wat handvaten met jullie delen. Tips voor een goede basis, die mij heel erg geholpen hebben. Ga rustig zitten en bedenk dat je dit niet allemaal in één keer hoeft te lezen want dat is moeilijk, ik weet het. Dit artikel heb ik ook in heel veel kleine stukjes per keer geschreven. Take your time, we komen er wel!
Na dat ik begin oktober een 'update' op Social media plaatste over hoe het nu met mij gaat, kreeg ik een berichtje van Eva. Eva en ik zaten op de zelfde middelbare school en in die tijd ook samen onder tennis. Ze vertelde me dat ze erg schrok van mijn verhaal en dat ze het zo knap vond dat ik dat op Social media deelde.
Op dinsdag 28 juni 2020, na een hele dag werken op kantoor, gekookt en gegeten te hebben, moest Rick trainen en besloot ik dat ik een rondje ging skeeleren.
