Op dinsdag 28 juni 2020, na een hele dag werken op kantoor, gekookt en gegeten te hebben, moest Rick trainen en besloot ik dat ik een rondje ging skeeleren.
Ik was al een aantal weken bezig met mijn conditie weer op te bouwen nadat ik in april 2020 corona had gehad. Ik begon met een touwtje spring challenge, inmiddels kon ik 6 x 3min springen. Ook had ik er weer een poging aan gewaagd weer te gaan hardlopen maar dat was tot op heden nog niet heel succesvol. Aangezien ik de dag hiervoor al hardgelopen had, besloot ik vandaag te gaan skeeleren. Skeeleren doe ik al zo lang ik me kan herinneren. Vroeger hadden we in de buurt een skeelerclubje, en als het ook maar even mooi weer werd pakte ik m'n skeelers uit de kast en was dan zo een paar kilometers de hort op, heerlijk vond ik dat! Zo ook de afgelopen weken. In de pauze ging ik dan even snel een rondje van 5km skeeleren zodat ik dan toch weer even wat beweging had gehad.
Dat die ene dinsdagavond zoveel impact zou hebben op mijn leven.. Dat had ik nooit zien aankomen.
Ik besloot voor een ander rondje dan normaal te gaan omdat ik toch alle tijd had. Deed mijn nieuwe AirPods Pro in, zette een lekker Spotify lijstje aan en ging op pad. Wat ik nog weet is dat ik vanaf de Oversteek, de nieuwe brug in Nijmegen een foto maakte van de Waal en de Waalbrug. Daarna ben ik verder geskeelerd en wat er vervolgens gebeurd is.. Daar weet ik helemaal niks meer van.
(Teskt gaat verder onder de foto)
Hoe het vervolgens gegaan is, is op ervaringen van mensen die betrokken waren bij het ongeluk en daarna.
Ik ben gevonden door een gezin wat langsreed met de auto en die zijn gestopt om mij te helpen en de ambulance te bellen. Het schijnt dat ik aanspreekbaar was en daarom heeft de ambulance mij zelf laten bellen naar mijn vader (dit doen ze om de eerste schrik te voorkomen bij diegene die de telefoon aanneemt). Ik zei tegen hem: 'Hoi pap, ik ben onderweg naar het werk' en toen heeft de ambulancebroeder het overgenomen. Hij vertelde dat ik werd afgevoerd naar de eerste hulp.
Mijn vader heeft Rick gebeld, die inmiddels klaar was met trainen en hij wilde gelijk komen. Echter mocht dit niet vanwege Corona. Rick is naar huis gereden, daar heeft hij een tas met spullen gepakt voor mij en is gewoon naar de eerste hulp gekomen. Uiteindelijk lieten ze hem erbij en vanaf dat moment zijn mijn vader en Rick niet meer van mijn zijde geweken.
Met mijn hoofd nog steeds in een hoofdsteun bleef ik maar zeggen dat mijn oortjes weg waren, volgens Rick heb ik dit wel zo'n 20 keer gezegd (oeps) ook heb ik een aantal keer gezegd dat mijn hoofd zo'n pijn deed terwijl ik er op lag in de hoofdsteun.
Er zijn 2 scans gemaakt, aangezien er na de eerste scan nog wat plekken te zien waren die ze verder wilde onderzoeken.
Conclusie: een breuk in de schedel(schedelbasisfractuur), een nekwervel fractuur, zware hersenschudding, bloedingen + vocht in en rondom de hersenen en een gat in mijn trommelvlies waardoor al het bloed uit mijn rechteroor kwam.
Ik werd overgebracht van de SEH naar de afdeling neurologie. Eigenlijk mocht er niemand bij mij blijven maar op lang aandringen van mijn 2 persoonlijke beveiligers mocht Rick tóch de eerste nacht blijven. En dat was maar goed ook.. Zo ongeveer om het uur spuugde ik alles uit, de hele nacht door. Rick heeft gewoon een fulltime baan gehad die nacht als mijn verpleger, arme jongen.
12 dagen heb ik in het ziekenhuis gelegen, waarvan ik eigenlijk niks meer weet. Ik mocht 1 bezoeker per dag hebben vanwege Corona maar ik kon eigenlijk ook niet meer verdragen. Mijn dagen bestonden uit slapen, spugen, slapen, ruziën met de verpleging omdat ik persé wat moest eten, toch maar wat eten, weer alles uitspugen en weer slapen. Omdat ik de laatste 2 á 3 dagen weer wat kon eten en het binnenhield mocht het infuus eraf en mocht ik eindelijk naar huis.
Doordat ik die laatste dagen wat meer kon eten begon ik langzaam aan te merken dat ik eigenlijk helemaal niets proefde. Ik dacht dat komt vast doordat ik natrium en allergeen vrije maaltijden krijg, maar het bleek dat het gedeelte in mijn hersenen waar je geur en smaakt aangestuurd wordt dusdanig beschadigd was dat dat niet meer werkte.
Bij mijn ontslag waren mijn persoonlijke beveiligers weer van de partij, mijn vader en Rick hebben de gesprekken met de arts bij gewoond, waarin onder andere verteld werd dat het herstel lang kon gaan duren, we de scans te zien kregen en waar ook werd verteld dat mijn reuk en smaak nog terug konden komen. (dit is inmiddels bijgesteld, dit komt niet meer terug). Snel naar huis, waar me nog een enorm lange weg te wachten staat..
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een verhaal pfff heel veel sterkte met het herstel ze zeggen dat je niet moet denken aan t geen wat je niet meer kan maar aan t geen wat je nog wel kan doen en de acceptatie is t moeilijkst, is een beetje uit eigen ervaring maar is niet te vergelijken met t geen wat jij moet doorstaan en meemaakt.
Heel veel sterkte en zo te lezen heb je de beste lijfwachten.
Mvg Paul
Ik ken je niet persoonlijk maar heb t verhaal ook meegekregen van mn ma , Sonja Ruytenbeek
Dit ongeluk, is je dit overkomen met of zonder helm?
Hallo Lisanne,
Nadat je vandaag je verhaal hebt gedeeld in ons team bij Zozijn, heb ik je site bekeken en gelezen.
In ons team heb je vanuit jouw rol als ervaringsdeskundige ons als professionals tips, do's en don'ts meegegeven.
Deze rol past je goed. Met jouw kracht, doorzettingsvermogen en positiviteit kun je anderen inspireren!
Bedankt voor het delen van je verhaal.
Succes met alle stappen die je nog zult zetten.
Groet Brigitte