De Gelderlander

Ze zei: 'Ik ben sinds augustus journalist bij De Gelderlander en wat ik het mooiste vind aan dit werk is om persoonlijke verhalen te maken. Daarom zou ik heel graag jou willen interviewen over deze gebeurtenis, mits je eraan toe bent natuurlijk.' Ik moest hier even over denken en legde het voor aan Rick. Al vrij snel kwam ik tot de conclusie dat dit wél de reden is dat ik het deel op Social media.. Omdat ik mensen wil vertellen dat bepaalde aandoeningen niet na 2 weekjes uitzieken overzijn. 

Zo gezegd zo gedaan en dus spraken we een datum af dat Eva langs zou komen voor het interview. Ook zou er een fotograaf meekomen die dan foto's zou maken voor bij het stuk. 

Een week later was het zover. Ik vond het erg spannend maar gelukkig was Rick erbij om me af en toe te ondersteunen als ik niet uit m'n woorden kwam of als er iets gevraagd werd wat ik het antwoord niet op wist. Ook Paul Rapp was erbij. Hij heeft foto's van mij gemaakt binnen in huis en van Rick en mij samen terwijl we buiten ons dagelijkse stukje lopen 'oefende'. Eva vertelde me na een uurtje ongeveer dat ze alles wel wist wat ze moest weten en dat ze het stuk eerst naar me zou mailen zodat ik het zelf kon inzien en eventueel nog wat kon aanpassen voordat het in de krant zou komen.

Een paar dagen later kreeg ik een berichtje van Eva dat het verhaal af is en dat ze het naar me zou sturen. Ook kreeg ik te horen dat 'de redactie het bovenregionaal wil hebben omdat ze het zo'n bijzonder verhaal vinden' Dit betekende eigenlijk dat ze het stuk naar voor halen in de krant. Wat een eer! Na een paar kleine aanpassingen was het verhaal helemaal kloppend. Nu nog wachten tot het in de krant zou komen. 

En dat wachten duurde gelukkig niet lang. 2 dagen daarna was het zover. Mijn telefoon begon langzaam aan over te lopen met reacties maar ik had het zelf nog steeds niet gezien. Tot Eva mij appte en een foto doorstuurde van de krant. PAGINA GROOT stond mijn verhaal met een foto van Rick en mij samen in De Gelderlander. Dit was zo bijzonder. En ook even confronterend maar jeetje wat heb ik er goed aan gedaan om mijn verhaal zo te vertellen. Dagen lang ben ik overspoeld met reacties van voor mijn gevoel vanuit heel Nederland. En niet alleen ik maar ook Rick en mijn ouders, voor wie ik het eigenlijk nog veel fijner vond dat ze zoveel waardering krijgen voor wat ze allemaal voor mij doen al 4 maanden lang. 

Na iets minder dan een weekje kreeg ik weer een berichtje van Eva: 'Wow Lisanne dit is echt mega veel! Je verhaal is nog vaker gelezen dan het verhaal van Akwasi, je staat op nummer 2!' Ook andere regio's hebben het verhaal over genomen en het was zelfs te lezen in Zeeland en de Achterhoek. 

(tekst gaat verder onder de foto's)

Ik blijf het nog steeds gek vinden dat er zoveel mensen ineens jou verhaal kennen. Maar ik ben Eva nog elke dag dankbaar want het heeft me ook weer in contact gebracht met mensen die soort gelijke ervaringen hebben gehad. Dat is ergens heel fijn want dan voel je je niet zo alleen.

Ben je ook benieuwd geworden naar het verhaal?